Henri Goessens is nu 23 jaar en heeft een ernstige vorm van hyperacusis. Henri was altijd al “een gevoeliger persoon”, maar op zijn veertiende ontwikkelde hij een overgevoeligheid voor geluid. “Ik had al eerder bij bepaalde geluiden een probleem. Dat noemden ze dan misofonie. Waarom het toen erger werd, daar hebben we nooit veel over nagedacht. Het was me vooral allemaal te veel geworden en ik wilde vooral tot rust komen”

Henri heeft zich vanwege zijn probleem de afgelopen negen jaar geïsoleerd van de maatschappij. Hij heeft wel een opleiding gedaan voor een baan in de informatica, maar heeft grotendeels thuis bij zijn ouders gezeten. Die opleiding kon hij niet voltooien omdat de school de noodzakelijke ondersteuning had stopgezet. Daardoor belandde hij in een depressie. Werk heeft Henri nu niet. Hij is een half jaar geleden op zichzelf gaan wonen.

Van wat voor soort geluiden heb jij last?

Alle plotse geluiden zijn voor mij slecht. En het is natuurlijk hoe harder hoe slechter. Het meest irriterende geluid zijn ambulance- of brandalarmen.

Toen te horen kreeg dat hyperacusis had, ben jij toen hulp gaan zoeken?

Ja, ik ben bij een audioloog geweest. Om er mee leren om te gaan in plaats van het echt op te lossen. Toen is een oorbescherming op maat gemaakt voor mij. Dat was eigenlijk een soort pleister. Dat heeft niet echt geholpen, want uiteindelijk begon ik gewoon te wennen aan mijn oorbescherming. Ik ben nogal een beetje voorzichtig met verdere hulp. Het aanmeten van die oorbescherming was een heel benauwende ervaring, want dan moet je iets in je oren spuiten om die vorm te krijgen.

Maar je hebt geen tinnitus of gehoorverlies?

Daar heb ik mij nooit op laten testen. Toen ik de testen onderging bij de constateren van hyperacusis was er geen gehoorverlies.

Op een gegeven moment merkte je dat het geluid gewoon door die oordoppen heen kwam. Wat deed dat met je?

Dat was een beetje een hopeloze situatie. Ik dacht ook: het valt niet op te lossen. De enige oplossing is mij terugtrekken van de wereld. Ik kan mij niet aanpassen aan het geluid van die wereld. En het geluid gaat ook niet weg.

Wat zou voor jou een echte oplossing zijn?

Ik ben ervan overtuigd dat mijn tolerantie voor geluid nooit meer terugkeert naar zoals het vroeger was. Ik heb wel eens verbetering gezien, maar ik blijf erg gevoelig. Ik word er gek van. Voor mij is een oplossing dat ik in een rustigere omgeving leef.

Zou jij een medicijn willen?

Zolang er geen medicijn is dat zeker werkzaam is, ben ik daar heel voorzichtig mee om dat te proberen. Ik ben een beetje sceptisch. Ik geloof niet dat het een psychische aandoening is, hyperacusis. Ik weet niet goed wat het precies is. Is het in de hersenen of is het in de oren? Het zit daar ergens tussenin, denk ik.

Hoe zie jij jouw toekomst met hyperacusis?

Ik wil graag mijn oorspronkelijk traject hervatten en informaticus worden. Ik had daar wel talent voor. Ik zou dan wel ergens anders kunnen werken, want van die eenzaamheid van de sociale isolatie word je niet gelukkig. Ik wil terug de wereld in. Ik wilde gewoon een paar jaar eruit zijn. Maar die periode is na negen jaar wel geëindigd, vind ik. Ik wil terug de informatica in zodat ik mijn talenten kan benutten. Ik heb ideeën, ik weet wat ik wil bereiken, maar het is moeilijk om het uit te voeren.